Kerst en veel meer in Bolivia

Na een korte rit vanaf Salta kwamen we aan bij de grens van een heel andere wereld, namelijk Bolivia. In een oude bus (echt oud) zijn we via kronkelweggetjes in Tupiza terecht gekomen. Dit is een klein dorpje in de middle of nowhere. Hier hebben we een triatlon gedaan (jeep, mountainbike en paardrijden). Het laatste onderdeel heeft Marion maar geskipt. Dit alles was in een prachtige woeste omgeving en de eerste indruk van Bolivia was dus meteen goed.
Daarna onze reis vervolgt naar de hoogste stad van de wereld Potosi (4060 meter). Geen vrolijke stad maar wel erg indrukwekkend. Door de hoogte is het af en toe moeilijk adem halen en zijn de nachten echt heel erg koud. Potosi staat bekend om haar mijnen en de primitieve manier van werken hierin. Een bezoek aan deze mijnen konden wij dus niet overslaan en dat hebben we geweten. De mijnen zijn ontzettend krap, stoffig, benauwd en best wel gevaarlijk. We zijn in totaal twee uur in ´the mountain who eat´s men´ geweest. In deze twee uur hebben we echt kunnen zien en ervaren hoe de omstandigheden hier zijn. De jongste mijnwerkers zijn 10 jaar oud en de meesten worden niet ouder dan 40 jaar door stoflongen. Tenminste als ze niet al omkomen bij een instorting of verkeerde ontploffing van dynamiet. Gewapend met cadeautjes: alcohol (96%!), coca bladeren, sigaretten en dynamiet, hebben we de mijnwerkers bezocht tijdens hun werkzaamheden. We waren erg onder de indruk maar blij dat we weer veilig in de frisse buitenlucht stonden. En dan te bedenken dat de gemiddelde werkdag in de mijn 15 uur duurt...
Kerst hebben we gevierd in Sucre, een gezellige stad met veel mooie gebouwen uit de koloniale tijd. We zijn heerlijk uit eten geweest (sushi, tapas) en hebben natuurlijk even geskyped met het thuisfront die we extra gemist hebben tijdens deze dagen. Tweede kerstdag zullen we niet snel vergeten, deze hebben we doorgebracht in de bus vanuit Sucre naar Uyuni. Na wat vertraging door een lekke band en wat andere vage redenen vertrokken we vol goede moed. De rit zou acht uur duren maar er wachtte ons nog een verrassing... Na zes uur rijden bleek de weg overstroomd te zijn door een wilde rivier (niveau 4 voor raften :)). De keuze was dus omkeren en zes uur terugrijden of de rivier doorwaden. Er brak nog even paniek uit toen de chauffeur ineens richting de kolkende massa reed maar gelukkig stopte hij er precies voor. Na twee uur wachten was het water iets gezakt en besloot onze chauffeur om de oversteek te wagen. Gelukkig ging dit goed en na een stevig applaus konden we weer verder.
In Uyuni hebben we een super tour gedaan met een hele leuke groep. Maar hier over volgende keer meer.

XXX Martijn en Marion